Een geschiedenisverhaal van veertien eeuwen via Karel de Grote, de graven van Henegouwen en van Leuven  en de heren van Horne en van Gemert naar het nu.

INLEIDING

 

Een genealoog wil graag weten, hoe ver hij of zij terug in de tijd kan komen. Ook ik ben op zoek gegaan. Aanvankelijk liet ik me in mijn enthousiasme van de beginjaren meeslepen door wat andere genealogen hadden gevonden. Ik dacht zelfs voorouders te hebben van voor de jaartelling. Helaas kwam ik er snel achter dat veel genealogen alles klakkeloos van elkaar overnemen zonder enig bewijs. Soms wordt een voorzichtig geuite hypothese meteen al als waar aangenomen. Zo kan ik als voorbeeld nemen Charibert van Haspengouw, geboren ca. 550. Er is weinig over hem bekend. Toch zijn er genealogen , die enkel op grond van de naam, hem zien als zoon van Charibert I, koning van Parijs. Zou dit waar zijn dan is er meteen een weg naar Merovech, de stamvader van de Merovingen uit de vijfde eeuw. Van Charibert van Parijs weten we dat hij ondanks zijn vier huwelijken alleen dochters had en daarom werd zijn koninkrijk verdeeld onder zijn broers. Veel genealogen negeren dit volkomen. Bij het zoeken naar mijn voorouders ga ik daarom alleen van bewijsbare feiten uit. (1)

Door alleen uit te gaan van gegevens, waarvoor bewijs is of waar voldoende aanwijzingen voor zijn, komt er voor mij een minder spectaculair beeld naar voren, maar nog altijd kunnen we dik veertien eeuwen terug in de tijd.

Voor de stamvader van mijn langste afstammingslijn had ik de keus tussen Pepijn van Landen, ( eventueel Arnulf van Metz) en Charibert van Haspengouw. Ik heb gekozen voor Pepijn van Landen, omdat via hem we bij Karel de Grote uitkomen. Arnulf , de bisschop van Metz, geboren ca. 580, is evenals Pepijn van Landen een voorouder van Karel de Grote. Er zijn genealogen, die proberen aan te tonen, dat de voorouderlijn van Karel de grote via Arnulf verder gaat (2).

Mijn langste afstammingslijn.

 

Het was midden en eind zesde eeuw in Europa rustiger geworden. Na de val van het Romeinse Rijk en de Grote Volksverhuizing waren de Franken steeds belangrijker en machtiger geworden. De bekering van Clovis, koning der Franken, tot het christendom zorgde voor een verdere kerstening.

 

Haar zoon PEPIJN VAN HERSTAL werd rond 635 te Herstal geboren (generatie 3). Hij had als bijnamen “de Jonge”, “de Middelste” of “de Dikke”. Door de mislukte staatsgreep van zijn oom Grimoald waren ook veel belangrijke familieleden gedood. De familie was politiek gezien in ongenade gevallen. Natuurlijk bezat Pepijn nog het nodige, zoals gebieden langs de Maas en Moezel. Door zijn huwelijk met Plectrudis rond 670 kreeg hij nog meer gebied in handen langs de Moezel en in de Eifel. Zij was van adellijke afkomst. Met haar kreeg hij twee kinderen: Drogo en Grimoald.

Toen Berthar een jaar later overleed, liet Pepijn zijn zoon Drogo trouwen met Anstrude, de weduwe van Bethar. In 695 wist hij de Friezen, die werden aangevoerd door Radboud in de Slag bij Dorestad te verslaan. Meteen veroverde hij alle gebieden ten zuiden van de Rijn. Missionaris Willibtord kreeg van hem een oud Romeins fort, waar later Utrecht uit ontstond, om zijn zending uit te voeren. Ook onderwierp hij de Alemannen.

In 691 deed hij een schenking aan de abdij van Sint-Arnulf te Metz. In 695 benoemde hij zijn zoon Grimoald II  tot hofmeier in Neustrië en zijn zoon Drogo tot hofmeier in Bourgondië.

In 702 koos hij weer voor zijn eerste vrouw Plectrude. Zijn zonen overleden echter nog tijdens zijn leven. Drogo in 708 en Grimoald in 714. Op aandringen van Plectrudis benoemde hij zijn minderjarige kleinzoon, Theudoald, de zoon van Grimoald, tot opvolger.

Pepijn overleed op 16 december 714 in Jupille-sur-Meuse en werd begraven in de abdij van sint-Arnulf te Metz. Plectrudis oefende voorlopig het regentschap uit.

KAREL MARTEL kwam op 23 augustus 689 ter wereld (generatie 4). Karel trouwde rond 709 met Rotrude van Trier en kreeg met haar de kinderen Carloman, Pepijn de Korte, Landrada en Hiltrude.

In 714 werd Grimoald, Karels halfbroer gedood. Plectrudis wist Pepijn zo ver te krijgen, dat hij Karel en zijn jongere broer Childebrand uitsloot van opvolging, maar daarvoor in de plaats zijn minderjarige kleizoon Teudoald (zoon van Grimoald) benoemde. Nog dat zelfde jaar overleed Pepijn en werd Teudoald inderdaad hofmeier van het hele Frankische rijk met Plectrudis als regentes. Karel werd op bevel van Plectrudis gevangen genomen.

Het Neustrische leger en een deel van de Friezen trokken door de Ardennen naar huis. Hun gezamenlijke leger was nog steeds veel groter dan het leger van Karel, maar hij wist door verrassing en list (hij veinsde op de vlucht te slaan, waardoor hij een achtervolging uitlokte, die hij vervolgens in een hinderlaag wist te lokken) de Slag bij Amel (Amblève) in zijn voordeel te beslissen. Hij kreeg bij die gelegenheid ook weer het grootste deel van de Austrasische schatkist in handen.

In 717 voerde Karel zelf een veldtocht naar Neustrië. Op 21 maart van dat jaar boekte hij een beslissende overwinning bij Kamerijk  Hij achtervolgde Chilperic II  en zijn hofmeier tot aan Parijs. Daarna keerde hij terug naar huis, versloeg de aanhang van Plectrudis en veroverde Keulen. Hij riep vervolgens Chlotarius IV  uit tot koning van het gehele rijk, met hemzelf als hofmeier. Karel benoemde ook een nieuwe bisschop in Reims. In 718 verbonden Chilperik en Raganfrid zich met Odo van Aquitanië, maar in de Slag bij Soissons werd hun leger echter opnieuw verslagen. Odo vluchtte terug naar zijn hertogdom en leverde in ruil voor vrede Chilperik II en diens hofmeier uit aan Karel. Odo erkende Karel als de rechtmatige hofmeier en Karel erkende Odo als hertog. Opmerkelijk is dat Karel al zijn verslagen tegenstanders ongemoeid liet.

Nadat hij in 718 zijn macht had gevestigd in het Frankische Rijk, begon Karel een programma om het Frankische gezag over de noordelijke buurvolken te herstellen en zijn noordelijke grenzen te beveiligen. In 718 versloeg hij de Saksen en verwoestte Westfalen. Na de dood van Radbod heroverde hij vervolgens in 720 de verloren Friese gebieden en stelde Willibrord in staat om de zending vanuit Utrecht te hervatten. Van 720 tot 723 voerde Karel campagnes tegen de Beieren, waarin hij werd gesteund door de Alemannen.   Hertog Hugbert van Beieren  erkende uiteindelijk het gezag van Karel. Toen Karel langere tijd in Beieren  verbleef, kwam Raganfrid (nog altijd graaf van Anjou) in opstand. Deze opstand wordt in 724 door Karel onderdrukt.

Zijn vrouw Rotrudis overleed , waarna Karel in het huwelijk trad met de Beierse Swanahilde. Uit dit huwelijk werden geboren: Grifo en Oda

In 730 versloeg hij de Alemannen en doodde hun hertog Lantfrid. Karel benoemde geen opvolger, wat betekende dat hij zelf het feitelijke gezag over de Alemannen kon uitoefenen. In 734 versloeg hij de Friezen en doodde hun aanvoerder Poppo. Friesland ten westen van de Lauwers  werd ingelijfd.

Karel Martel had ook kinderen bij zijn bijvrouw  Ruodhaid: Bernard, Hieronymus, Remigius (aartsbisschop van Rouen) en Aldana.

Toen Karel hofmeier werd, bestond er geen georganiseerd Frankisch leger. In tijden van oorlog verzamelden de lokale bestuurders hun weerbare mannen en stelden zich onder aanvoering van hun hertog. Doordat Karel steeds in oorlog was en zich bovendien bewust was van het dreigende gevaar van de Arabieren, voerde hij radicale veranderingen door. Karel vormde een strijdmacht van trouwe veteranen om in een beroepsleger, dat door de staat werd betaald en bewapend. Hiermee beschikte Karel altijd over een krachtige, trouwe en snel inzetbare legermacht, die in tijden van oorlog altijd kon worden aangevuld met de gebruikelijke strijders uit de bevolking. Het leger dat Karel vormde, bestond in eerste instantie uit zware infanterie. Toen de stijgbeugel   werd geïntroduceerd, konden ruiters ook actief deelnemen aan de strijd, en begon Karel ook aan de opbouw van een zware  cavalerie. Dit moment moet rond 735 zijn geweest omdat hij tijdens de Slag bij Poitiers in 732 nog geen cavalerie had, terwijl deze bij de  slag aan de Berre  in 737 al een beslissende rol speelde.

Karel financierde zijn leger door kerkelijke bezittingen in beslag te nemen. De bisschoppen dreigden daarop om Karel te excommuniseren, wat alleen werd voorkomen doordat Bonifatius  krachtige steun aan Karel gaf.

Na een week van afwachten viel de Arabische cavalerie aan. De slag zou twee dagen hebben geduurd zonder een duidelijke uitkomst. De volgende dag waren de Moren weggetrokken omdat ze bang waren dat de Franken hun buit zouden roven.

Na deze veldslag had Karel ook de controle over Aquitanië. Na de slag bij Poitiers gaat Karel door met het consolideren van zijn macht. Van 732 tot 735 vervangt hij de Bourgondische hertog en graven door zijn eigen getrouwen. Wanneer in 735 hertog Odo van Aquitanië aftreedt, wordt diens zoon  Hunold  tegen Karels zin (hij wilde zelf hertog worden) tot hertog gekozen door de adel. Karel erkent Hunold, die op zijn beurt Karel als heer erkent.

Wanneer in 737 koning  Theuderik IV  overlijdt, laat Karel de positie van koning vacant. Hoewel hij zich niet zelf tot koning uitroept, is het duidelijk dat hij alleen de macht heeft.

De hertog van Provence, Maurontius, wilde meer zelfstandigheid ten opzichte van Karel Martel en sloot in 737 een bondgenootschap met de Arabieren uit Narbonne en hielp ze om  Avignon te bezetten. Karel stuurde zijn broer  Childebrand  om de stad te belegeren en sloot zich later bij hem aan. Met stormrammen en touwladders werd de stad ingenomen en tot de grond toe afgebrand. Maurontius vluchtte naar de Alpen, waarna niets meer van hem werd vernomen.

Karel belegerde daarna Narbonne. Een Arabisch leger dat de stad kwam ontzetten, werd vernietigend verslagen tijdens de  Slag aan de rivier de Berre. Karel dankte deze overwinning aan de inzet van zijn zware cavalerie, waar de Arabieren niet op hadden gerekend. De belangrijkste Arabische steden in  Septimanië werden veroverd, behalve Narbonne. Moderne historici vinden deze overwinningen belangrijker dan die van Poitiers omdat hier echt van een doelgerichte Arabische invasie kan worden gesproken. Later in het jaar volgde nog een campagne tegen de Provence; Karel veroverde onder andere Arles en Aix.

Zijn verdiensten: hij had het Frankische leger gereorganiseerd, evenals het bestuur, waardoor hij tegenstanders de baas bleef en zelf machtig werd zonder echt koning te zijn. Hij is de stamvader en naamgever van de Karolingen. Zijn bijnaam Martel komt van het Latijnse martellus, wat hamer betekent.

PEPIJN DE KORTE (generatie 6) werd geboren in 714 te Jupille-sur-Meuse (7). Hij werd Pepijn III of Pepijn de Jongere of Pepijn de Korte genoemd. De bijnaam "de Korte" die vaak wordt gebruikt lijkt geen enkele historische grond te hebben maar door middeleeuwse geschiedschrijvers te zijn geïntroduceerd.

Na de dood van Karel Martel volgden zijn zoons Pepijn en Carloman hem op. Pepijn werd de bestuurder van het westelijk deel, dat bestond uit Aquitanië, Neustrië. Bourgondië, de Provence en de gebieden rond metz en trier. Carloman kreeg het oostelijk deel d.w.z. De rest van Austrasië, Thüringen, Alemannië en Beieren. Halfbroer Grifo kreeg slechts enkele graafschappen in het westen van Austrasië. Het familiebezit aan de Maas kreeg Carloman, dat aan de Moezel was voor Pepijn en wat restanten waren voor Grifo.

Ondertussen (in 743) had Bonifatius in Austrasië kerkelijke hervormingen door gevoerd (handhaving van het celibaat en het opgeven van de onmatige manier van leven van de geestelijkheid) en had Pepijn in 744 een concilie bijeen geroepen om de hervormingen ook in Neustrië door te voeren. De geestelijkheid werd gesust met de teruggave van door zijn vader in beslag genomen kerkbezittingen.

Pepijn was in een eerste huwelijk getrouwd met Leutberga, maar hij verstootte haar voor Bertrada van Laon. Het duurde lang voordat de kerk het huwelijk erkende. Pepijn en Bertrada kregen de volgende kinderen: Karel de grote, Karloman I, Gisela, pepijn, Chroitas en Adelais.

In 749 schonk hij bezittingen aan de abdij van Prüm. In 751 sloot Pepijn een overeenkomst met paus Zacharias om hem te helpen tegen de Longobarden. Pepijn mocht koning worden. Tijdens de landdag in Soissons werd Childerik III, de laatste koning der Merovingen, afgezet en gedwongen in te treden in het klooster. Pepijn werd tot koning gekroond.

In 753 versloeg Pepijn de Saksen. Ondertussen was Grifo gedood.

KAREL DE GROTE werd op 2 april 747 geboren bij Aix-la-Chapelle (generatie 7). Toch is er ook onzekerheid over de geboortedatum. Hij werd gedoopt door de aartsbisschop van Mainz Bonifatius. Hij was een zoon van Pepijn der Franken en Bertrada (met de grote voeten) van Laon.

Hij was Koning der Franken, Koning der Longobarden en Rooms Duits Keizer. Tijdens zijn leven kreeg hij de bijnaam "de Grote", omdat hij een van de belangrijkste heersers van zijn tijd was en het Frankische Rijk zijn grootste omvang kende. Fysiek gezien was Karel ook groter dan zijn tijdgenoten. Zijn biograaf Einhard (770-840) schreef "Vita Karoli Magni", waarin hij Karel omschreef als iemand met een ronde schedel, grote levendige ogen, een vrij lange neus, met een snor, blond haar en een vrolijk gezicht (8).

Karel had veel vrouwen en minaressen. Rond 768 had hij een relatie met Himiltrudis der Franken. Zij kreeg Alpais der Karolingen en Pepijn (de Gebochelde). In 769 regelde Karels moeder een huwelijk met Desiderata, een dochter van de koning der Longobarden, maar ongeveer een jaar later verstootte hij haar al.

Hij huwde voor mei 771 met Hildegard von Vinzgau. Met haar kreeg hij de kinderen: Karel (de Jongere), Karloman, Adelais, Hrothrudis (Rotrude), Peijn, Lodewijk, Lotharius, Bertrade, Gisela en Hildegardis.

Uit een relatie met een onbekende vrouw kwam Chrothais (ca. 784).

In oktober 783 trouwde hij in Worms met Fastrada, dochter van de graaf van Franconië. Hun kinderen waren: Theodrada en Hiltrudis.

Rond 795 trad hij in het huwelijk met Liutgardis. Zij overleed in 800 tijdens een pelgrimstocht. Er volgde een relatie met Madelgardis, waaruit Rothildis werd geboren.

Een volgende relatie was met de Saksische Gerswindis, waaruit Adeltrudis voortkwam. Daarna volgde een relatie met Regina. Zij kreeg de kinderen: Drogo en Hugo.

Tenslotte was er de relatie met Adelindis in 806. Zij kreeg Theodoricus. (9)

 

Karel voerde ingrijpende veranderingen in zijn Rijk door. Abten en bisschoppen kregen de opdracht onderwijs te verzorgen. Het rijksbestuur werd anders ingericht. De hofkapel was het centrale bestuursorgaan van de wereldlijke en geestelijke structuur in zijn rijk. De uitvoering lag bij de graven. Belangrijk waren de markgraven, de grensmarken. Door aan zijn vertrouwelingen ambten en leengebieden te geven verzekerde Karel zich van hun loyaliteit en stichtte daarmee een nieuwe rijks aristocratie. De leenmannen bestuurden het gebied, inden belasting en gaven militair steun.

Het rechtswezen en de rechtspraak werden hervormd. Zendgraven, een soort controleurs, werden meestal paarsgewijs uitgestuurd (een wereldlijke en een geestelijke afgevaardigde), om instructies en verordeningen van de keizer door te voeren. Ze konden in een toegewezen gebied indien nodig ook het onmiddellijk rijksgezag uitoefenen. De belangrijkste wetten legde hij vast in verordeningen: de caitularia. Er werden ook nieuwe bisdommen gesticht, waar Karel soms zelf de bisschoppen van benoemde.

Na het overlijden van Irmingard op 3 oktober 818 is Lodewijk op aandrang van zijn edelen hertrouwd. Na een soort schoonheidswedstrijd trouwde hij 1 februari 819 te Aken met Judith van (Altdorf) Beieren. Uit dit huwelijk kwamen de kinderen: Gisela en Karel de Kale. Bij zijn minnares Theolinde van Sens had hij nog twee kinderen: Alpais en Arnulf.

Zijn beide oudere broers Pepijn en Karel de Jongere overleden. Nu was Lodewijk de enige overgebleven erfgenaam.

Op 11 september 813  kwamen de rijksgroten te  bijeen en waren zij getuige van de feestelijke verheffing van de zoon van Karel de Grote tot mederegent en exclusieve erfgenaam van het Rijk, met de daaraan verbonden konings- en keizerstitels. In 814   werd Lodewijk  koning van de Franken  als opvolger van zijn vader. Hij regeerde bijna het gehele rijk zelf, alleen Italië had met  Bernhard van Italië , een zoon van Pepijn, nog een eigen koning.

Zijn beleid werd sterk bepaald door de invloed van zijn hovelingen. Hij zorgde voor een wetgevende, staatkundige en kerkelijke hervorming. Zo verplichtte hij alle kloosters de leefregels van Benedictus te volgen en moderniseerde hij de rechtspraak.

Hoewel zijn bewind eindigde op een hoogtepunt, met de orde grotendeels hersteld, werd het gevolgd door drie jaar burgeroorlog. In 816 werd hij door paus Stephanus te Reims tot keizer van het westen gekroond.

Lodewijk kreeg te maken met veel problemen: opstanden, plunderingen van Vikingen, ruzies met en tussen zijn kinderen.

Bernard van Italië wilde een eigen onafhankelijk koninkrijk, maar kreeg onvoldoende steun en moest zich overgeven aan Lodewijk. Hoewel hij ter dood werd veroordeeld, mocht hij blijven leven, maar werden zijn ogen uitgestoken, waaraan hij alsnog overleed. Lodewijk dwong zijn halfbroers het klooster in te gaan, maar kreeg spijt van zijn daden. In 822 deed Lodewijk voor zijn hof en voor de paus een publieke schuldbekentenis, waar hij de verantwoordelijkheid voor het overlijden van Bernhard op zich nam. Hij beleed daarbij ook een aantal andere zonden. Dit was niet goed voor zijn imago bij de edelen. Hij liet zijn neven toen weer uit het klooster en gaf ze weer functies aan het hof.

Op aandringen van zijn tweede echtgenote, Judith, benoemde Lodewijk in 829 hun zoon Karel tot hertog van Allemannië. Dit zorgde voor ruzie. Uiteindelijk stonden de legers van Lodewijk de Vrome aan de ene kant en de drie opstandige broers aan de andere kant tegenover elkaar. Er werd dagenlang onderhandeld maar ondertussen hadden de broers, met hulp van de paus, een deel van het leger van Lodewijk omgekocht of overgehaald om hun kant te kiezen. Lodewijk beval zijn resterende troepen uiteindelijk om niet meer te vechten om een kansloos bloedbad te voorkomen, en werd gevangengenomen en opgesloten. Karel de Kale werd opgesloten in de Abdij van Prüm en Judith in Tortona. Lodewijk de Vrome werd  afgezet en moest te Compiègne een openbare schuldbekentenis doen.

Uit boosheid over het gedrag van Lotharius en de vernedering van Lodewijk de Vrome kozen ook steeds meer edelen in Neustrië en Austrasië de kant van Lodewijk de Vrome. Lotharius werd gedwongen om zich terug te trekken op Bourgondië. In 834 wilde Lotharius de situatie van 817 herstellen, waarbij hij als keizer dus boven zijn broers zou staan. Pepijn en Lodewijk waren hier niet van gediend, want zij wilden vasthouden aan de verdeling van 831 (zonder Karel) en als zelfstandige koningen regeren, zij verdreven Lotharius naar Italië en maakten hun vader weer keizer. In  835 verloren de belangrijkste partijgangers van Lotharius hun ambten en een aantal van hen overleed tijdens een epidemie in Italië.

De crisis was voorbij, maar Lodewijk zou de rest van zijn regering voortdurend in conflict blijven met zijn zoons.

De laatste jaren van het bewind van Lodewijk werden gekenmerkt door steeds wisselende allianties met zijn zonen, waarbij die geregeld titels en gebieden kregen en weer kwijtraakten. Ook in deze jaren vonden gewapende confrontaties met zijn zoons plaats. De aanvallen van de Vikingen werden heftiger.

Op 20 juni 840 overleed Lodewijk na een ziekte in de palts van Ingelheim, op een eiland in de Rijn. Lodewijk ligt begraven in de  abdij van st. Arnulf te Metz. Na drie jaar spanning en strijd zouden zijn zoons uiteindelijk zelf bepalen hoe het rijk werd verdeeld.

LOTHARIUS I werd in 795 in Aquitanië geboren (generatie 9).

In 815 werd Lotharius benoemd tot gouverneur van Beieren. Bij de Ordinatio Imperii van 817 werd hij benoemd tot medekeizer van zijn vader en eerste erfgenaam. Onder het keizerlijk gezag werden zijn broers Pepijn en Lodewijk benoemd tot koningen van Aquitanië en Beieren. Hun neef Bernhard was al koning van Italië. Na de mislukte opstand van Bernhard in 818 werd Lotharius ook koning van Italië.

Op de Rijksdag moeten de zoons hun vader weer als koning erkennen. Lotharius wordt begenadigd maar houdt alleen Italië over, en gaat daar in ballingschap. Na conflicten met Lodewijk de Duitser en Pepijn, benoemt Lodewijk de Vrome in 832 Karel de Kale tot koning van Aquitanië en wijst de rest van het keizerrijk aan Lotharius toe.

In 833 koos Lotharius voor een machtsgreep en marcheerde naar het noorden. De legers van Lodewijk de Vrome aan de ene kant en de drie opstandige broers aan de andere kant, ontmoetten elkaar bij Colmar. Er werd dagenlang onderhandeld maar ondertussen hadden de broers, met hulp van de paus, een deel van het leger van Lodewijk omgekocht of overgehaald om hun kant te kiezen. Lodewijk beval zijn resterende troepen niet meer te vechten en werd gevangengenomen. Uit boosheid over het gedrag van Lotharius en de vernederingen die de broers Lodewijk de Vrome lieten ondergaan, kozen steeds meer edelen in Neustrië en Austrasiëde kant van Lodewijk de Vrome. Lotharius werd gedwongen om zich terug te trekken op Bourgondië.

Lotharius wilde in 834 in onderhandelingen met zijn broers de situatie van de Ordinatio Imperii herstellen, waarbij hij als keizer dus boven zijn broers zou staan. Pepijn en Lodewijk waren hier niet van gediend; zij wilden de hun in 831 toegezegde koninkrijken behouden en als zelfstandige koningen regeren. Lotharius moest zich in Blois onderwerpen, Pepijn en Lodewijk verdreven Lotharius naar Italië en maakten hun vader weer keizer.

De belangrijkste partijgangers van Lotharius verloren in 835 bij de synode van Diedenhoven hun functies of overleden in Italië tijdens een epidemie.

Pepijn stierf in 838. Lotharius koos in 839 door bemiddeling van Judith nu de kant van Lodewijk de Vrome

Lotharius erkende in 840 Karel als koning van Aquitanië. Het keizerrijk werdt ruwweg verdeeld in een oostelijk deel (met Italië) voor Lotharius, en een westelijk deel voor Karel. Lodewijk de Duitser hield alleen de macht in Beieren. Lodewijk de Vrome zond op zijn sterfbed de keizerlijke tekenen van waardigheid aan Lotharius, die daarna het keizerschap over het hele rijk opeiste.

Karel en Lodewijk sloten in 841 een bondgenootschap tegen Lotharius (eed van Straatsburg). Lotharius verbond zich met zijn neef Pepijn II van Aquitanië, die ondanks het koningschap van Karel de feitelijke machthebber in Aquitanië was. Op 25 juni werden Lotharius en Pepijn echter verslagen bij Fontenay in Bourgondië. Lotharius vluchtte naar Aken en ondernam van daaruit rooftochten maar moest ook Aken opgeven. Lotharius verbond zich daarop met de Saksische boeren maar hun verzet werd door Lodewijk en de Saksische adel onderdrukt. Uiteindelijk trok Lotharius zich terug op Lyon. In dit jaar gaf hij Walcheren in leen aan de Vikingen om zo nieuwe bondgenoten te werven  Dit leidde tot een langdurige aanwezigheid van de Vikingen in Friesland.

In 842 begonnen de onderhandelingen (door delegaties) bij Mâcon op een eiland in de Saône.

In 843 vredesverdrag: het Verdrag van Verdun. Deze deling betekende het einde van het Frankische Rijk en legde de basis voor het ontstaan van Frankrijk, Duitsland en Italië. Ook de kortstondige hereniging onder Karel de Dikke kon deze ontwikkeling niet tegenhouden.

Daarna werd Lotharius monnik in de abdij en stierf 6 dagen later. Het graf van Lotharius is in 1860 ontdekt in de abdij van Prüm. Prüm lag toen in het koninkrijk Pruisenen met financiële steun van koning Wilhelm I werd een nieuwe graftombe voor Lotharius gebouwd waarin hij nu nog begraven is (11).

Hij wist zich door invloed van Karel de Kale weer te verzoenen met Lotharius. Het huwelijk werd erkend en hij kon terugkeren naar de Maasgouw. In 866 werd hij ook benoemd tot graaf van de Lommergouw. Giselbert overleed na 885.

REINIER I VAN HENEGOUWEN (generatie 11) werd rond 849 geboren. Als jongeling deed hij mee aan een expeditie tegen de Vikingen op Walcheren samen met de bisschop van Luik. Hij werd benoemd tot graaf van Henegouwen, Bergen en Haspengouw. Hij was een belangrijke edelman in Lotharingen geworden. Hij werd naast zijn vader genoemd als een van de regenten van het koninkrijk tijdens de afwezigheid van Karel de Kale, die oorlog voerde in Italië (12). Na de dood van zijn vader werd hij ook graaf van de Maasgouw. Hij verkreeg door erfenis veel bezittingen, ambten, lenen en allodiale goederen langs de Maas.  Hij trouwde in 885 met Alberada von Kleef. Ze kregen de volgende kinderen: Giselbert II, Symphoria van Henegouwen en Reinier II van Hengouwen .

REINIER III VAN HENEGOUWEN (generatie 13) werd rond 920 geboren. Zijn bijnaam was "Langhals". In 932 volgde hij zijn vader op als graaf van Henegouwen. In 939 steunde hij samen met zijn broer Rudolf I de opstand van zijn oom hertog Giselbert. Na de dood van Giselbert, probeerde Reinier zijn plaats in te nemen als hertog, maar dat mislukte ondanks een bondgenootschap in 944 met Lodewijk IV van Frankrijk. Koenraad de Rode werd hertog.

Reinier was gehuwd met Adela van Leuven en kreeg twee zoons: Reinier IV en Lambert van Leuven (Brabant).

Even leek het rustig, maar in 951 kwamen Reinier en Rudolf weer in conflict met Koenraad. Reinier riep in 954 zichzelf uit tot hertog. Met geweld probeerde hij zijn macht te doen gelden en plunderde kerkelijke bezittingen, waardoor hij in conflict kwam met Frankrijk en de kerk. Koning Otto benoemde zijn broer Bruno, aartsbisschop van Keulen tot hertog. De bezetting van de goederen van Gerberga van Saksen was een verkeerde keus van Reinier. Uiteindelijk werd hij door Frankrijk en Bruno aangevallen. Zijn fort aan de Chiers werd veroverd en zijn gezin gevangen genomen. Reinier moest het opgeven en werd samen met zijn broer Rudolf verbannen naar Bohemen, waar hij in 973 overleed. Henegouwen werd opgesplitst in het graafschap Bergen en het markgraafschap Valenciennes.

Ook kwam hij in conflict met Balderik van Loon, de bisschop van Luik. Lambert zag de bouw van een burcht te Hoegaarden als een bedreiging. In 1013 werd de bisschop verslagen, waarna Lambert het graafschap Bruningerode inpalmde. In 1015 kwam het weer tot een botsing met hertog Godfried. De oorlogszuchtige (13) Lambert sneuvelde op 12 september 1015 te Florennes.

Op 16 november 1047 stichtte hij samen met zijn vrouw Oda het Sint-Goedelekapittel in de Sint-Michielskerk te Brussel. Hij sloot zich in 1051 aan bij de opstand van Boudewijn V van Vlaanderen tegen keizer Hendrik III. In de veldslag, die volgde, sneuvelde hij bij Doornik op 19 juni 1054. Hij werd begraven in de abdijkerk van Nijvel.

In 1122 belegerde hij samen met keizer Hendrik V de opstandige Gosewijn I van Valkenburg en verwoestte zijn kasteel Valkenbug. Omdat hij de verkeerde koningskandidaat steunde, verloor hij zijn titel van hertog van Neder-Lotharingen. Godfried behield echter het makgraafschap Antwerpen en de hertogstitel . Zo stond hij aan de basis van het latere Hertogdom Brabant. Hij overleed 25 januari 1139. Hij werd begraven in de abdij van Affligem.

Omdat het geslacht Berthout Godfried weigerde te erkennen, braken de Grimbergse Oorlogen uit. Godfried overleed 13 juni 1142 aan een leverziekte. Hij werd begraven in de Sint-Pieterskerk te Leuven.

Hij overleed 21 augustus 1190. Godfried en Margaretha werden begraven in de Sint-Pieterskerk van Leuven. Na zijn dood trad zijn weduwe Imagina in het klooster. Zij werd nog vóór 1203 abdis van de abdij van Munsterbilzen

WILLEM GODFRIEDSZ VAN LEUVEN (generatie 20) werd rond 1167 geboren in Leuven. Hij trouwde met Marie d'Orbais en kreeg met haar een jongen met de naam Godfried en een meisje met de naam Agnes. Willem was Heer van Perwijs en Ruijsbroek. Helaas is er van hem weinig bekend. Hij overleed in 1224.

AGNES VAN PERWIJS (generatie 22)  werd rond 1240 geboren. Ze trouwde met Willem II van Horne, heer van Horn en Altena, maar ook van Heeze, Venloon (Loon op Zand) en Kortessem. Ze kregen de kinderen: Gerard I, Willem III, Dirk, Engelbert en Odilia. Willem en Agnes schonken in 1275 een bunder weiland te Buggenum aan Keyserbosch ten behoeve van de zusters. In 1285 droeg hij het patronaatsrecht van de kerken van Heeze en Leende op aan de Abdij van Keizerbosch.

In 1296 werden Willem en zijn zonen Willem, Dirk, Gerard en Engelbert verdacht van medeplichtigheid aan de moord op graaf Floris V van Holland. In 1299 verklaarden ze onschuldig te zijn en dit te zullen bewijzen.

In 1300 maakte Willem II, heer van Horn en Altena, zijn testament op. Executeurs waren Jan, heer van Cuyk, Arnold, heer van Steyn, Willems tweede zoon Dirk, proost van Oudmunster te Utrecht. Zijn 4 zoons waren aanwezig en stemden er mee in. Hij stelde een bedrag vast, dat uitgekeerd moest worden aan degenen van wie hij geld had afgeperst; ú20 zwarte tournooisen 's jaars is voor een altaar in Keysersbosch, waar hij begraven wil worden. Hij is vermoedelijk op 5 december 1300 overleden. Agnes overleed al in 1292.

GERARD I VAN HORNE (generatie 23) was rond 1275 geboren. Hij was een edelman uit het huis Horne, werd heer van Horn, het land van Altena, Perwijs en Herlaar en ook heer van Heeze en Oost-Barendrecht.

Op 20 augustus 1297 werd Gerard van Horn gevangen genomen in de slag bij Veurne, waarbij de

Vlamingen verliezen van de Fransen en Henegouwers. In 1299 verklaarden Gerard en zijn vader met nog enkele anderen, dat zij onschuldig waren aan de dood van Floris V, graaf van Holland.

Johanna overleed in 1308, waarna hij trouwde met Irmgard van Kleef. De datum was 20 februari 1317 in Horn, al zou dat ook rond 1313 geweest kunnen zijn (14) Na 1310 erfde Gerard de Heerlijkheid Perwijs.

Op 15 maart 1315 verkochten Gerard van Loon en zijn vrouw Aleida van Herlaer de heerlijkheid Herlaer, wat een Luiks leen was. In 1318 was Gerard gastheer in een conflict tussen de graaf van Holland en de hertog van Brabant. Het ging om het Land van Heusden. Dirk van Kleef verklaarde dat hij het land in leen had van de hertog van Brabant.

Op 11 november 1319 werd Gerard pandheer van Kranenburg in Kleef en kocht hij de burcht Malden in het Rijk van Nijmegen.

Met Irmgard kreeg hij de kinderen: Dirk (geboren in 1320), Johan, Willem, Otto, Everard, Godfried en Margaretha. Hij overleed in 1331. Hij werd begraven in de Brusselse Karmelietenkerk, waar ook Johanna al lag. (15) (16).

Hij vocht in 1371 mee in de slag om Baesweiler, die leidde tot een totale nederlaag van de hertog van Brabant tegen de Gelderse hertogen.Hij had in de slag een eigen bataljon en het bevel over 6 ridders met hun manschappen. Door zijn familieband met het huis van Kleef en het belang in Brabant, zoals Perwys, had hij een belangrijke positie. Hij werd voogd in de afwikkeling van een schuldenkwestie in het land van Cuijk. Hij is ook de stichter van het kruisherenklooster te Sint Agatha in het land van Cuijk. Hij gaf de kruisheren een verlaten kapel om een klooster te stichten. (17). Dirck overleed 26 maart 1378.

JAN VAN CRANENBORCH (generatie 25) werd rond 1348 geboren voor het huwelijk van zijn vader Dirck met Catharina. Hij was dus een "natuurlijk" kind. Hij trouwde rond 1375 met Margriet Stakenborch van Boeschot. Ze kregen een kind: Liesbeth, die rond 1376 werd geboren. Jan overleed in 1409. Van hem is verder niets bekend.

LIESBETH VAN CRANENBORCH (generatie 26) trouwde rond 1396 met Diederik V van Gemert. Diederik was rond 1362 geboren. Uit een moielijk leesbare akte van 1396: "Jan van Cranenborch natuurlijke zoon van wijlen heer Dirk van Heurne, heer van Perweys en Duffel aan de ene kant en Dirk van Gemert zn w Dirk van Ghemert aan de andere kant; huwelijk tussen Dirk van Ghemert en Elisabeth dt van genoemde Jan van Cranenborch een erfcijns …… heer Willem van Perweys en Duffel .. aan Jan van Cranenborch zijn natuurlijke broer …. …. Het huwelijk tussen genoemde Jan en Margaretha dochter van .. Henrick Stakenborch .. uit de heerlijkheid van Herlaer en … gelegen in Ghestel bij Herlaer en in Gemonde …. …. Dirk van Gemert zn w Dirk van Gemert en Elisabeth ….. ten behoeve van Dirk van Gemert, Jan Wouter Spierink en Goyart broers, kinderen van w Dirck van Ghemert en Gooswijn Steenwech man van jonkvrouw Beel dt w Dirck van Ghemert voorn. Jan van Cranenborch voorn ten behoeve van Elisabeth zijn dochter Dirck zn w Dirck van Ghemert voorn stierf (en ook de dood van jonkvrouw Sophie zijn echtgenoot), genoemde Elisabeth .. van Dirk zn van Dirk van Gemert en Elisabeth … etc etc (moeilijk te lezen)

Van de fiches: Dirck zn w Dirck van Ghemert x Lijsbeth dt van Jan van Cranenborch (nat zn w heer Dirck van Huerne) x Margriet Henrick Stakenborch, Jan, Wouter Spyerinc, Goyart en Dirck zonen w Dirck van Ghemert x Sophie dt w Wouter Spyerinc van Dynther

En hun zwager Gooswijn Steenwech x Beel dt w Dirck van Ghemert voornoemd.

Jan van Cranenborch nat zn w heer Dirck van Hoerne, heer van Perweys en van Duffel verplicht zich aan Dirck zn w Drick van Ghemert …. Dirck van Ghemert en Elisabeth zijn vrouw dochter van genoemde Jan van Cranenborch, duo milia scuta vetera …. Sabbato post reministate?

Verder uit nog twee akten: "Dirck zn van wijlen Dirck van Ghemert verkocht aan Willem die Yeger zoon van Willem die Yegher, Hendrik van Ghemert een pacht van een half mud rogge maat van Ghemert uit een mud land in Gemert tussen de commandeur van Gemert enerzijds en de kinderen van wijlen Dirck van Ghemert anderzijds...."

"Dirck van Ghemert zn w Dirck van Ghemert heeft erfelijk verkocht aan zijn broer Goyart van Ghemert een pacht van 4 mud rog Gemertse maat op lichtmis uit . deel dat aan hem verkocht is van een hoeve van genoemde wijlen Dirck genaamd tHofgoet in de parochie Bakel in het domein van Ghemert en uit het toebehoren van hetzelfde vierde deel van genoemde hoeve waar ook gelegen..." (18)

DIEDERIK VI VAN GEMERT (generatie 29) kwam omstreeks 1414 ter wereld.

Op 12-08-1424 kreeg hij van zeijn vader de molen te Maren. In 1436 ontving hij van zijn oom Goyart zijn deel in een visgeweer. De molen te Maren verkocht hij weer in 1455 aan Goossen Heijm. Hij huwde circa 1441 Foyssa van Gemonde en kreeg met haar een kind: Goyart. Terwijl hij nog getrouwd was met Foyssa kreeg hij een relatie met Luijtgard Jansdr Smets. Hieruit werd rond 1468 een "natuurlijke" zoon Dierck Dierck geboren. Na de dood van Foyssa trouwde hij met Luijtgard en kreeg nog Lijsbeth en Katherijn.

Diederik VI overleed rond 1474. Zijn eerste zoon Goijart een jaar later en zijn tweede vrouw na 1482. Er waren geen wetelijke opvolgers meer, want Goijart was dood en Dierck Dierck was een bastaard. De bezittingen gingen over aan de vrouwelijke van Gemerts.

DIERCK DIERCK VAN GEMERT (generatie 30), geboren in 1468, trouwde rond 1492 met een Sophia. Er kwamen drie kinderen: Dierck (de Oude), Henrick, Aleijt. Daarna huwde hij Jenneke Gerits van Steijn en kreeg nog Gherit, Margrieta en Luijcas.

Een akte van 1 februari 1515 vermeldde: "62. Dirck van Gemert, met hem Goert Jan Efferarts, soen zij hebben gezamenlijk geloeft aan de wettige kinderen Van Goessens Smeets , te weten Art en Lijsbeth 12 eynckel gl. (28 st. de gulden) te betalen, met een mauwer rogge pacht. Evt. in twee termijnen af te lossen."

DIERCK (DE OUDE) VAN GEMERT (generatie 31) kwam rond 1495 ter wereld. Omstreeks 1520 huwde hij Hilleken Hendrik Vreijnssen. Ze kregen Dirck (de Jonge) en Willem Dirckszn (de Oude) en Catharina

Uit een akte van 7 mei 1533 bleek dat Dierck van zijn broer en zus wat kocht: "Hanrick Diercks soen van Gemert en Aleijt dv Dierck van Gemert hebben gezamenlijk (met de oude brief) vercocht aan Dierck Diercks, soen van Gemert twee delen van een stuk akkerveld op die Moelenecker neven erve der wed. vreijnssen van Beeck +., erve Aert Mijckarts, erve Hanrick Rutgers soen Verfoert en de gemeijnstraet. "

Op 22 september 1526 droeg hij, samen met zijn broer en zus het recht over aan Gheret Verhoeven van de hoeve, waar deze in woonde. Natuurlijk bezat Dierck nog wel het nodige. Een erfdeling van 1 mei 1586 gaf aan, wie van de kinderen wat kreeg: ". Scheijdinge ende deijlinge der kn. Diercx van Gemert d'Oude: Dierck krijgt een huis en erf te Gemert aan de Heij, erve der kn. Lonis de Molder en de gemeijnstege. Nog een stuk land, rondom neven erve Peter Maessen, en de stege. Nog een stuk land neven het Broeck en de stege. Nog een stuk land op den Moelenacker, neven erve Peter Hoeben en des mededelers erf, erve Peter Ruelens en de gemeijnstraet. Nog het 3e deel van een beemd in de Leemscuijlen, en het 3e deel van een beemd in Leeck. Nog het 3e deel van 3 mud rogge te Erp, van een mauwer rogge op Boekel, van 3 malder rogge aan den Hoevel in Drogermanscamp. Last: een malder rogge aan het üLV-altaar en 3 vaten rogge aid H.Geest tot Gemert, en het 3e deel van rogge aid pastoor. Nog 1 gl. aid H. Geest.
Willem krijgt een huis en erf aan de Heij neven erve der kn. Denis Maessen, erve Claes Melis, de Voort en erve der kn. Aleijt van Gemert. Nog de derde delen als bij broer Dierck, en de helft van een eeusselveld omtrent Willems van Geldrop erf. Last: 8 vaten haver op 't hvG, 4 vaten haver aan Claes Melis, vijftalf vat rogge aid H. Geest en het 3e deel van de rogge aid pastoor.
Jan Willems Verhostat, de man van w. Catarijna dv Dierck van Gemert krijgt ook een huis en hof aan de Heij, neven erve der kn. Denis Maessen en de gemeijnstraet en een gemeijn waterlaet. Nog een stuk land aan 't Molenbroeck neven den Voort en een stuk land op de Molenacker neven erve Dierck Ansems, erve Peter Ruelens en de gemeijnstraet. Verder de derde delen en helften zoals bij Dierck en Willem genoemd. Last: 17 vaten haver op 't hvG en verder idem als boven." (21)

DIRCK (DE JONGE) VAN GEMERT (generatie 32) , geboren omstreeks 15 21, trouwde rond 1543 met Willemke Peter Bruijnen. Uit dit huwelijk werden Willem Dircksz (de Oude), Cornelis Dirckszn en Jan Dirckszn. geboren. Na de dood van Willemke huwde hij rond 1545 Marijke (Maria Jan) Schoenmakers en kreeg met haar nog Catharina Dirck en Willem Dirck.

Dirk was schepen in Gemert. Een akte van 31 december 1556 luidde: "Huybert soone wylen Lambert Janssoon van Volkel als man van Elysabeth dochter van wylen Rom die Bruyn, en Dirck soone Dirck Dircx van Gemert als man van Wilhelme dochter wylen Peter die Bruyn soone wylen Rommen, en Jan soone wylen Peter Rommen die Bruyn hebben verkocht, opgedragen en overgegeven aan Claeusen soone wylen Claeus Aerntss 5/4 ‘buente bempts’, gelegen in die Hintelt in de Nyew Buenres, rijdende jaarlijks tegen goed toebehorende aan diverse personen:  e.z.: ‘die gemeynt’, a.z.: Dirck Jan peterssoon en Ariaen Hanricx Roeffen,  e.e.: Thys Jan Symonss,  a.e.: de weduwe van Claeus Aeert Claeus en haar kinderen.  Lasten: - een erfpacht van 4 ‘Bosch vaeten roggen’ aan ‘den rectoer van S(en)te Anthonts capel tot Nystelre"

In een akte van 1563 werd het volgende door de vader van Dirck opgemaakt: " Dat voor ons gekomen zijn Dirck van Gemert die Auwe, onze mede schepen, en Hilleke , zijn vrouw, en die hebben geset de kinderen die hun zoon DirckI verwekt heeft bij Willeke Peter Bruijnen dochter , dat zij zo 'diep' mogen delen in het goed als Direk, hun zoon, dat aanstaat. Dirck heeft namelijk ook nog - eveneens wettige - kinderen bij Marijke Scomekers. Mocht Dirck de Jonge deze tweede echtgenote ook overleven en nog eens hertrouwen, dan zullen ook die kinderen uit dat huwelijk mogen meedelen - als Dirck dat tenminste aanstaat."

JAN DIRCKSZ. VAN GEMERT (generatie 33) werd rond 1543 geboren. Rond 1565 trad hij in het huwelijk met Maria Hendriksdr van Oventgen. Ze kregen één dochter: Hendrickxken Jan Dircksdr.. Rond 1579 trouwde Jan met Hilleke Hendrik Stevens en kwamen er nog vijf kinderen: Dirck Jan, Hendrick Jan, Jan Jan (die priester werd) en Laureijns Jan Dirck.  Op 28 januari 1585 stelden Jan Dirckzn van Gemert en Gielis Nieuwenhuis zich borg voor de som van 32 Bourgondische of goudguldens voor de borgtocht van Jaspar, zoon van Aerts Jans, die, nog geen vijftien jaar, "een jammerlijke en onnozele neerslach" aan de persoon van Henrick Jaspars had gedaan, waardoor deze de volgende dag overleed. Uit een andere akte van 19 februari 1599 bleek, dat Jan een huis en hof en land gekocht had in de Deele van Anthonis Dierx Verrennen. (23). Jan Dirckszn overleed rond 1600.

De dochter van Jan Dirckszn, HENDRICKXKEN JAN DIRCKSDR VAN GEMERT (generatie 34) kwam rond 1575 ter wereld en werd vermeld in 1599. Ze huwde met Willem Lemmensz. voor 1599. Ze kregen een zoon: Lambert Willemszn Lemmens.

LAMBERT WILLEMSZN LEMMENS (generatie 35) werd circa 1605 geboren. Hij trouwde met Maria Petersdr Lamberts op 8 september 1637 in Gemert. Het gezin telde zeven kinderen. Op 1 december 1639 werd Andreas geboren, op 19 maart 1643 Wilhelma, op 15 oktober 1645 Lambertus (25), op 3 november 1648 Henrica, op 26 augustus 1655 Petrus, op 17 oktober 1658 Arnoldus en tenslotte op 5 mei 1663 Maria. Lambert overleed voor 1682. (26)

ANDREAS LAMBERTSZN LEMMENS (VAN DE VONDERVOORT) (generatie 36) zag op 1 december 1639 het levenslicht. Hij trouwde op 11 oktober 1664 te Gemert met Ida Hendricksdr. van Gemert. er kwamen twee kinderen: Henricus op 5 november 1665 en Lambertus op 5 oktober 1666. Na de dood van Ida, trouwde hij op 11 februari 1676 met Maria Petersdr. Joannis Willebrordi. Het gezin werd uitgebreid met Lambertus, geboren op 7 oktober 1676 te Gemert , Petrus, geboren in 1678 te Boekel en Joannes, geboren op 5 december 1680 in Boekel.

bestaande uit een huis, schuur en schop en bakhuis gelegen aan den Heijkant te Uden, met bijbehorende bouw- en weilanden, groot circa 12 morgen; de helft van zes ten halve hont uiterdijk te Demen en 10 hont hooiland in het Herps Broek. De voorkinderen krijgen een bedrag van 1230 gulden hollands " (29)

ELISABETH VAN DE VONDERVOORT (generatie 39) trouwde op 4 februari 1769 in Uden met Johannes van den Boogaard. Het gezin bestond uit zeven kinderen. Eerst kwam Johanna Maria in begin 1770. Dat zelfde jaar eind december werd Catharina geboren. Wilhelmus kwam begin 1772 en anderhalf jaar later Antonius. Anna Maria kwam in 1780, maar overleed. Sijmen werd geboren en tenslotte in 1785 kwam Anna Maria. Elisabeth overleed 11 augustus 1790 in Volkel en Johannes 9 november 1796 .

SIJMEN (SIMON JOHANNES) VAN DE BOGERT (generatie 40) kwam rond 1782 ter wereld. Hij huwde op 11 juli 1803 in Uden met Wilhelmina de Groot. Een erfgakte van 18 juni 1804 vermeldde: "Sijmon Jansen van den Bogert en zijn vrouw Wilhelmina Arien Evers, Hendrikus Smits en zijn vrouw Catrina, item Wilhelmus van de Vondervoort en Arnoldus Geurd Verweegen, aangestelde momboiren over het minderjarige kind van Jan Tonij van den Bogert, hebben besloten een acte van eene erfscheiding en deling op te richten opdat hier over geen kwestie zoude ontstaan. Eerste lot. Een weijveld gelegen in ’t Goor naast erve aan een zijde Hendrikus van den Boom, andere zijde kennelijk, als nog ƒ 525, die door het tweede lot moeten uitgekeerd worden. Dit lot is te beurde gevallen aan Sijmen Jansen van den Bogert en zijn vrouw. Tweede lot. De overige goederen bestaande in huis en hof, wei- en bouwlanden kennelijk staande en gelegen op de Meulische Heij in zijne bekende paelen. Dit lot is ten beurde gevallen aan het minderjarige kind van Tonij van den Bogaard en Hindrikus Smits en moeten uitkeren aan Sijmen Jansen van den Bogaard een somma van ƒ 525. " (30)

aangekomen van Ariën de Groot en Wilhelmina van der Wijst en de comparanten ter andere zijde van wijlen Ariën de Groot als man van Maria Lamberts Verkuijlen en vader van Antonij en Wilhelmina de Groot in tweede huwelijk bij Maria Lamberts Verkuijlen. Het betreft: een huis nummer 572 met hof, schuur op de Hoeven; bouwland genaamd Jennekeshof; bouwland genaamd Jennkeshof; bouwland genaamd den Ketsheuvel; bouwland genaamd den Lander; bouwland genaamd de Geeren; bouwland genaamd tusschen de Weeg; bouwland genaamd het Buske; bouwland genaamd de Keijzer; bouwland genaamd den Hogen Dries; weiland genaamd de Elzen en het Veldje; bouwland op het Udensche Veld en kontanten." (31)

Er werden acht kinderen geboren; Johanna Maria (2 december 1805), Maria Elisabeth (gedoopt 10 september 1807), Adrianus (geboren 26 oktober 1809), Jean (geboren 17 november 1811, maar 13 augustus 1817 overleden), Henri ( geboren en overleden 21 mei 1813), Hendrina (geboren 24 februari 1815), Antoinetta ( geboren 8 februari 1817 en twee maanden later op 4 april 1817 overleden) en Johannes (geboren 22 april 1818). Sijmen overleed 5 januari 1832 te Uden.

SIJMEN (SIMON) DEN BROK (generatie 42) werd op 20 juli 1846 geboren te Berghem. Hij was vijf jaar in militaire dienst geweest. Daarna werd hij arbeider. Hij huwde Cornelia van der Venne op 5 februari 1880 te Herpen. Zij was al weduwe.  Er kwamen acht kinderen: Bernardus (Bertus), Helena (die iets meer dan één jaar werd), Helena (Lentje), Cornelis (Kil), Wilhelmina, Petronella (zij werd maar een half jaar oud), Peter Lambertus (hij stierf na drie maanden) en Petronella Maria (Nel). Eerst woonde hij op de Kattenhoek, maar vanaf 1910 op de Hondshoek.

Een nicht van Lentje, Lien van Uden, heeft bijna alle kinderen mee ter wereld gebracht. Omdat het gezin groeide en het boerderijtje te klein werd en versleten was, bouwde Willem zelf een boerderij op de Kleine Koolwijk

in Herpen, die in 1923 af was. Helaas had dit zoveel van hem gevergd, dat hij ziek werd (tuberculose). Daarom moest hij buiten achter het huis in een tent slapen. Willem stierf 10 september 1937 op de leeftijd van 56 jaar. De boerderij brandde tijdens de oorlog in 1943 grotendeels af. Lentje overleed op 9 januari 1973 te Oss. (32)

PIET (PETRUS JOHANNES) DEN BROK (generatie 44) werd op 7 juni 1914 geboren. In 1935 ging hij in militaire dienst, nadat hij eerst nog een jaar vrijstelling gekregen had vanwege persoonlijke onmisbaarheid op de boerderij. Hij diende bij het regiment “de Jagers” in Waalsdorp bij Den Haag. Na een half jaar ging hij met groot verlof. Na de militaire dienst trad hij in 1938 in het klooster bij de Dominicanen in Nijmegen. In de oorlog verbleef hij enige tijd in Venlo op de St. Albertushof, een missiehuis van zusters, opgericht vlak voor de oorlog. Piet hielp daar als broeder Hyacint op het land van de boerderij, waar de zusters van de opbrengst leefden.

Enige jaren later vertrokken ze naar Oss, Walstraat 14,waar ze een grote juwelierszaak begonnen. "Den Brok-Boeijen". Weer later woonden ze ook nog op Berkenlaan 21, later weer te Veghel, Paul Rinkstraat 1, toen de zaak definitief was verkocht..

In 1992 kreeg Piet longkanker en overleed drie jaar later te Veghel in het ziekenhuis. Hij hield in zijn vrije tijd van bijen houden en timmerde graag. Lena overleed in 2003.

Tot slot komen we dan na een geschiedenis van veertien eeuwen aan bij het nu, bij mij, WILLEM DEN BROK (generatie 45), geboren op 8 februari 1949 te Ravenstein. (34)

BRONNEN:

1 . Voor informatie over al mijn voorouders zie “De kwartierstaat van Willem den Brok” (http://www.eenbrokvooroudergeschiedenis9. jouwweb.nl)

2. Hans.J.C. Schats. La Teste de Buch,14 februari 2004 :  “Les Ancêtres de Charlemagne” van Christiaan Settipani

     (ISBN 2-  906483-28-1), uitgebreid met de errata (andere theoriëen en drukfouten, die hij later gepubliceerd heeft op

     internet: “www. Rootsweb.com/~medieval/addcharlENG.pdf” en zijn boek “La Préhistoire des Capétiens, Tome I”. 

     De vader van Arnulf zou Bodogisel zijn, een ambassadeur te Byzantium in 589. Diens vader was Mummolin de 

     Soissons(ca. 566).       Vervolgens zien we Munderic, een pretendent voor de Austrasische troon ca. 532. Zijn vader zou dan

     Clodéric, koning van Keulen,       zijn, rond 508. tenslotte komen we bij Sigebert, koning van Keulen oftewel koning der

     Oostfranken, ca. 496.

3. "Stammen alle Gemertenaren af van Karel de Grote?" van Willy ivits en Hans Vogels. Uitgave Heemkundekring

    "De  Kommanderij Gemert"Gemert, oktober 1993.

4. De Annales Xantenses of Annalen van Xanten zijn een reeks van annalen, waarschijnlijk geschreven in de Abdij van

     Lorsch  betreffende de periode 832 tot 852 en in Keulen voor de periode tot 873. 

5. Voor uitgebreide informatie zie “De Heilige Begga van Landen” (http://www.gratis-4080453.jouwweb.nl)

6. . Informatie is overgenomen, ingekort of bewerkt uit Wikipedia “Karel Martel”

7. Zijn geboortejaar is gebaseerd op de vermelding dat hij 54 jaar oud was toen hij in 768 stierf ( P. Fouracre, The age of

     Charles Martel, Harlow - New York, 2000, p. 56): "Anno ab incamatione domini DCCLXVIII Pippinus vir illuster VIII. Kal.

     Octobris feliciter rebus humanis excessit, anno etatis suae LIIII" (Annales Necrologici Prumienses, in O.

     Holder-Egger (ed.), Monumenta Germaniae Historica Scriptores, XIII, Hannover, 1881, p. 219).

8. Historiek: Karel de Grote – De vader van Europa. Enne Koops en redactie.

9. Bronnen: De Karel de Groter-nummers van Gens Nostra. La Préhistoire des Capétiens, door Christian Settipani, 1993

10. Info: wikipedia: Karel de Grote.

11. Info: website JohnOoms.nl: Karel de Grote: Lotharius 1

12. Genoemd in de "Capitulare van Quierzy" uit 877.

13. De kroniekschrijvers schetsen een zeer negatief beeld van de oorlogszuchtige Lambert I. Ze verwijten hem geen respect

       te hebben voor vrouwen, kinderen en heiligdommen. Niet alleen dankzij de Karolingische bruidsschat van zijn

      echtgenote Gerberga (het graafschap Brussel), maar ook door geweld en intriges wist hij zijn territorium uit te breiden.

14. "De Hornes 1296-1345" Stichting Historisch Onderzoek Weert door T. Klaversma.

15. Geneanet Genealogie Reijnaerdts- Speth.

16. House of Horne: Gerard I van Horne (www. houseofhorne.com)

17. House of Horne: Dirck I van Horne (www. houseofhorne.com)

18. Akten Streekarchief Gemert-Bakel: R1180 f613 anno 1396; R1180 f747; R1180 f544 Gemert; R1183 f148v dd 29-5-1404

19. Voor meer informatie over de vroegere "Heren van Gemert", zie: "Voorouders. Genealogie door Willem den Brok" bij

      "Heren van Gemert"

20. Akten Gemeente Archief Gemert-Bakel:R1220 f181 7-1-1450; R1193 f430v Gemert

21. Akten Gemeente Archief Gemert-Bakel: 7 mei 1533 Get.: JN/AA R103 186; 22 sept. 15 26 Get.: JN/TL R102 25 3.; 1 mei 1586

      Get.: WH/WW R110 1681.

22. Akten Gemeente Archief Gemert-Bakel : 31-12-1556 Pagina: 510-511 Soort akte: Transport Plaats: Veghel; R107 500.st .

       Michielsdag 1563 Get.: GL/JS

23. Akten: Alsoe Jasper zv Aerts Jans, jonggezelleken, 15 jaar, begaan had een jammerlijke en onnozele neerslach aan de

        persoon van Henrich Jaspars, God hebbe zijn ziel. Dat is gebeurd op 27 januari 1585 en Henrick is ‘s anderendaags

        gestorven. Jaspars vader Aert heeft zijn goed “verborcht” ter somma van 32 Bourgondische of goudguldens (dus voor de

       borgtocht). Jan Dericx van Gemert en Gielis van Nijeuwenhuijs stellen zich borg. 28 jan. 1585 Get.: AL/WH/AS

      864. Anthonis Dierx Verrennen heeft vercocht aan Jan Diercx van Gemert een huis en hof en land in de Deele tussen Marij        van Schaijck erf, erve der wed. Jan Meussen, de gemeijnstraet en erve Willem van Gemert.

      Last: 9 vaten rogge op ‘t hvG, 3 St. + een half blanck cijns. Het huis van Marij van Schaijck heeft het recht van leere te     

      zetten (voor reparaties e.d.). 19 feb. 1599 Get.: AS/CL/LS

24 . "Stammen alle Gementenaren af van Karel de Grote?" , Willy Ivits en Hans Vogels, uitgave Heemkundekring De

        Kommanderij Gemert, okt. 1993.

25.  De afstamming naar mijn vrouw, Anke van der Putten, volgt vanaf hier een ander lijn:

       Lambert Lambert Willemsz Lemmens (gen. 36), gedoopt 15-10-1645 Gemert, gehuwd 03-05-1673 Gemert met 

       Gertrudis Hendriks. Lambert is een zoon van Willem Lambert Lemmens.

        Lambert Lambertszn Lemmens (gen. 37), gedoopt 05-08-1673 Gemert, gehuwd 02-02-1694 Gemert met Maria Peter

        Vreijnssen. Lambert is een zoon van Lambert LambertmWillemsz Lemmens.

        Henricus van den Crommenacker (gen. 38) , geboren 09-03-1709 Gemert, gehuwd 23-09-1734 Gemert met Johanna

       Maria Dries van Berlo. Henricus is een zoon van Lambert Lambert Willem Lambert Lemmens. 

       Antonius (Thonis) van den Elsen, geboren 18-09-1733 gemert, overleden 03-05-1804, gehuwd (2e) 09-11-1755

       met Maria van den Crommenakker (gen. 39) , geboren 07-02-1737 Gemert en overleden 29-05-1781. Maria was een

       dochter van Henricus van den Crommenakker.

       Jan Willem van den Elzen (gen. 40), geboren 09-12-1772 Boekel, overleden 20-02-1847 Gemert, gehuwd 28-07-1793

       Boekel met Anna Maria Smits. Jan Willem was een zoon van Antonius (Thonis) van den Elsen.

       Andries van den Elzen (gen. 41) , geboren 23-09-1816 Boekel, overleden 23-09-1884 Boekel, gehuwd 20-02-1851 met

       Johanna van den Bogaard. Andries was een zoon van Jan Willem van den Elzen.

      Antonius van den Elzen (gen. 42), geboren 04-11-1856 Boekel, overleden 13-08-1922, gehuwd 11-02-1885 Boekel met

       Hendrika van den Akker. Antonius was een zoon van Andries van den Elzen

       Franciscus Ketelaars, geboren 15-08-1879 Boekel, overleden 30-12-1960 Den Bosch, gehuwd 12-05-1916 Boekel

       met Petronella van den Elzen (gen. 43), geboren 08-11-1886 Boekel en overleden 23-02-1965 Boekel .

      Johan van der Putten, geboren 21-07-1918 Deurne, overleden 12-03-2003 Veghel, gehuwd met Maria (Miet) Ketelaars

      (gen. 44), geboren 04-12-1920 Boekel, overleden 11-02-2016 Boekel. Maria Ketelaars is een dochter van Franciscus

      Ketelaars en Petronella van den Elzen.

      Anke van der Putten (gen. 45), geboren 22-09-1949 Gemert, gehuwd 13-04-1971 Gemert met Willem den Brok.

26. "Wegen gaan en komen, een historische blik op wegen en paden" door Jan Timmers

       (www. jantimmerscultuurhistorie.nl)

27. "De goederen van de Duitse Orde (4)" door Peter van de Elsen, Gemertsheem 1981.

28. "Geboortedatum en ouders van Francis van de Vondervoort" forum BHIC

29. Schepenprot. Uden overeenkoms 05-06-1787 pag 223-229 toeg. 7618 inv 119: 115

30. Schepenprotocollen Uden Erfdeling 18-06-1804 toeg. 7618, inv. 166, pag 289-290. 184.

31. Schepenprot. Uden Erfdeling 25-07-1809 toeg 7618, inv. 178, pag 65-74.

32. Voor meer informatie over deze gezinnen: "Voorouders. Genealogie door Willem den Brok." kijk bij: "De Koolwijk, waar

       mijn opa en oma woonden." en "De vooroudergeschiedenis van Willem den Brok" ,

33. Voor meer informatie zie "De vooroudergeschiedenis van Willem den Brok" en “De Schuilkelder”

34. Zie ook "Voorouders. Genealogie door Willem den Brok."